In de meest vredelievende periode van het jaar kwam er in onze buurt Ondiep iets naar boven wat beslist niets met vrede te maken had. Kerstbomen jacht. De start was derde Kerstdag. Al vroeg in de ochtend kwamen we bij elkaar om de krijgsplannen te smeden. De verzamelplek was pal voor mijn deur op het speelplein op de Laan van Engelswier. Als echte krijgsheren werden de taken verdeeld en werden er groepjes gevormd die in de gebieden van onze wijk de bomen moesten halen. Onze wijk was verdeeld in natuurlijke grenzen, waarbij de Ahornstraat, Amsterdamsestraatweg en de Oudenoord scheidingslijnen waren.
Zo kreeg je gebieden waar, als je er niet woonde, ook niets te zoeken had. Je moest dan wel een heel goed excuus hebben om geen bloedneus of ‘prikkeldraadje’ mee te krijgen. Bij een prikkeldraadje werd je arm tegengesteld gedraaid, dat wil zeggen dat iemand je pols pakte, een ander je bovenarm en draaiden deze in tegenovergestelde richtingen om de huid van je arm pijnlijk op te rekken. Dit gaf het gevoel dat je op een rol prikkeldraad gevallen was, vandaar de naam. Binnen een uur had je arm regenboog-verschijnselen en was hij tijdelijk buiten gebruik.

Op geregelde tijden werden er patrouilles gehouden om kerstbomen te spotten en veilig te stellen. De verzamelplek voor de bomen was de zandbak. In de avond werd de nieuwe aanwinst veilig opgeslagen achter de tuin van de gebroeders Roel en Kees Veenman. De tuin lag pal langs de spoorbaan en makkelijk te bewaken doordat je langs en door de tuin van Kees moest. Kees was de sterkste man in de wijk. Als Kees naar buiten kwam, viel iedereen stil en gleed het leiderschap als vanzelf op zijn schouders. Degene die daar aan twijfelden, deden dat meestal maar eenmalig en kort. Als Kees boos op je was en je had de pech op de fiets te zijn, kreeg je een nieuw ‘aangepast’ stuur. Kees boog dan de twee handvatten naar elkaar met de opmerking: ‘Klaar is Kees, heb je nog spatjes?’ (commentaar). Op zo’n moment kon je het beste je klep (mond) houden en duidelijk ‘nee’ schudden. Na vijf minuten was hij weer de vriendelijkheid zelf en boog het stuur weer terug. Kees was zijn tijd ver vooruit, want later werden dit soort fietssturen mode. Kees was altijd vriendelijk tegen mij. Het gerucht ging dat het kwam omdat ik drie mooie zussen had. Niemand haalde het in zijn hoofd om een kerstboom te snaaien (stelen) uit het gebied van Kees. Als Kees vroeg of je een probleem had, wist je dat (nog) niet, maar had je er een.

Er was een jongen die niet onder de indruk van Kees was en dat was Lompie, dat was tenminste zijn bijnaam. Lompie was van niemand onder de indruk. Met ruim 120 kg schoon aan de haak, armen als kabeltouwen en handen als kolenschoppen maakte hij zelf indruk. Als hij liep, bewoog alles. Je zorgde ervoor dat hij de ruimte kreeg voor zijn bewegende delen. Je kon beter tegen een muur oplopen. Hij was breder dan menige deur en moest altijd zijwaarts en soms bukkend ergens naar binnen.
Bij sommige families mocht hij niet naar binnen, want dat binnenkomen was niet geheel zonder risico. Hij was echt lomp(ie). Als hij ergens binnenging met een houten vloer kwam de inboedel hem tegemoet. Hij hoefde niet te bewegen om dingen te slopen.‘Ik doe niks!’ riep hij dan. In zijn beleving liepen de spullen spontaan tegen hem aan. Ik heb hem een keer een totale winkeldeur met kozijn en al eruit zien lopen, enkel omdat hij struikelde over de drempel en zich vastgreep aan de deurhendel. De blik van de winkelier zal ik nooit vergeten. Hij stond verbijsterd naar zijn deur inclusief kozijn te kijken met daarop een volrond kind van 120 kg en daarachter een groep jongens die in hun broek stonden te pissen van het lachen. Hij was gelukkig goed verzekerd.
Met zo’n groep om je heen was kerstbomen jacht tussen Kerst en Oudjaar een avontuur. De ‘bende’ was aan de macht en iedereen was die week een zelf uitgekozen filmheld. Het hoogtepunt was de verbranding van de verzamelde bomen op oudjaarsdag. De parkwachter keek de andere kant op en om middernacht ging de fik erin. De zandbak op de Laan werd een geweldig kampvuur met de hele buurt er omheen. Een evenement waar je een heel jaar naar uitkeek.